Ao marciano custáballe moito aprender o galego. Pero pouco a pouco o ía aprendendo.
De feito, as palabras que mellor lle saían eran “carallo” e “troula”.
Daquela, o marciano xa non lle tiña medo a ninguén. Cando se cruzaba con alguén, como Maruxiña, que era unha das persoas nas que máis confiaba, trabucábase e dicía “carallo” ou “troula” en troques de dicirlle: “Ola, Maruxiña, que tal estás?”
Como non tiña un nome, os nenos do pobo decidiron pórlle un nome, ao final puxéronlle “Nazan”. Alicia e o seu irmán Xaime aprendíanlle diariamente a falar en galego. Mesmo un día que foi á escola vella e non o viron alí, asustáronse e daquela puxéronse a buscalo, ata que finalmente apareceu pola noite, na casa de Xaime e Alicia, e á mañá seguinte o levaron de volta á escola vella.
Despois duns días, xa case sabía falar galego por completo.
Outro día, o pai dun rapaz pillounos na escola ensinando galego a Nazan, e todos saíron correndo, o marciano e os rapaces. Logo de correr uns minutos, Nazan e os rapaces cansaron, e foron esconderse na nave do marciano. Os pais e nais pola súa parte formaron grupos e foron buscalos.
E buscaron e buscaron, por todo San Mamede, en Porqueira, pero un dos pais discorreu que había que buscalos na Serra de San Mamede, e así llo dixo ós demais. Buscaron e buscaron na serra, pero nada encontraron. Dados por vencidos, os pais e as nais marchaban da serra, cando de repente viron a nave do marciano e…
De feito, as palabras que mellor lle saían eran “carallo” e “troula”.
Daquela, o marciano xa non lle tiña medo a ninguén. Cando se cruzaba con alguén, como Maruxiña, que era unha das persoas nas que máis confiaba, trabucábase e dicía “carallo” ou “troula” en troques de dicirlle: “Ola, Maruxiña, que tal estás?”
Como non tiña un nome, os nenos do pobo decidiron pórlle un nome, ao final puxéronlle “Nazan”. Alicia e o seu irmán Xaime aprendíanlle diariamente a falar en galego. Mesmo un día que foi á escola vella e non o viron alí, asustáronse e daquela puxéronse a buscalo, ata que finalmente apareceu pola noite, na casa de Xaime e Alicia, e á mañá seguinte o levaron de volta á escola vella.
Despois duns días, xa case sabía falar galego por completo.
Outro día, o pai dun rapaz pillounos na escola ensinando galego a Nazan, e todos saíron correndo, o marciano e os rapaces. Logo de correr uns minutos, Nazan e os rapaces cansaron, e foron esconderse na nave do marciano. Os pais e nais pola súa parte formaron grupos e foron buscalos.
E buscaron e buscaron, por todo San Mamede, en Porqueira, pero un dos pais discorreu que había que buscalos na Serra de San Mamede, e así llo dixo ós demais. Buscaron e buscaron na serra, pero nada encontraron. Dados por vencidos, os pais e as nais marchaban da serra, cando de repente viron a nave do marciano e…
